Rozdział 1

Lipiec, początek wakacji, parę miesięcy po wydarzeniach z prologu.

Załamany Gellert Grindelwald był naprawdę rzadkim widokiem. Mężczyzna słynął ze swojego optymistycznego podejścia do życia i zdolności radzenia sobie w trudnych sytuacjach, ale został podstawiony pod ścianą. Zrezygnowany wyciągnął z barku Sherry, usiadł przed kominkiem i ukrył twarz w dłoniach. Przecież ja w takim tempie popadnę w alkoholizm — pomyślał z goryczą, napełniając kieliszek.

Na Salazara! Był czarnoksiężnikiem, płaszczenie się przed siedemnastoletnią dziewczynką uwłaczało jego godności. Zrozpaczony zaczął pić prosto z butelki, kompletnie ignorując małe, nieopróżnione naczynie leżące na stole.

Kiedy już się zrelaksował, spojrzał niechętnie na zegarek, zdając sobie sprawę, że do przybycia Alice zostało dwadzieścia minut. Gellert mógłby napisać książkę o rzeczach, których nie lubił, może byłaby nawet  grubsza niż tyłek Umbridge, ale proszenie o pomoc tę wariatkę, było ponad jego siły. Miał wrażenie, że sam Merlin sobie z niego zakpił, kiedy w kominku huknęło.

— Chciałeś mnie widzieć? — spytała przybyszka, otrzepując szaty z popiołu.

— Miałaś być później — mruknął niezadowolony czarnoksiężnik.

Wzrok dziewczyny padł na w połowie opróżnioną butelkę alkoholu. Pokręciła głową z niesmakiem i usiadła po drugiej stronie stołu, mierząc swojego ,,szefa" przenikliwym spojrzeniem.

— Postanowiłam przyjść wcześniej, najwidoczniej dobrze zrobiłam. Jeszcze trochę i byłbyś niezdolny do przeprowadzenia jakiejkolwiek rozmowy. Co masz dla mnie tym razem?

Zapadła niezręczna cisza, podczas której Gellert myślał, jak zacząć swoją wypowiedź, by nie spłoszyć potencjalnego pracownika.

***

Leżała na wilgotnej trawie, zapatrzona w blask księżyca. Jego światło padało prosto na nią, wyczuwała magię wirującą w powietrzu, która, jak niewypowiedziana obietnica lepszego jutra, odcinała ją od wszechogarniającego mroku i niebezpieczeństwa. Chłodny wiatr raz po raz wstrząsał jej ciałem, jednak ona zamarła w bezruchu, wyczuwając narastające uczucie niepokoju. Przez przytłaczającą ciszę przedarł się krzyk, głośny, przepełniony bólem wrzask. Łzy spłynęły po jej zaczerwienionych od zimna policzkach, kiedy z trudem wstawała, chcąc dotrzeć do źródła hałasu.

W połowie drogi upadła na kolana, owładnięta paraliżującym strachem, spostrzegając zamaskowane postacie w złotych szatach. Z uśmiechami samozadowolenia powoli zmierzały w jej kierunku, bawiąc się z nią niczym drapieżnik ze swoją ofiarą. Narastała w niej rozpacz i bezsilność, wiedziała, że nie ma dokąd uciec. Załkała cicho, kiedy poczuła twardy tors, subtelny zapach ziół i silne ramiona oplatające ją w talii. Spojrzała na bladą twarz bruneta. Odnalazła szczęście w jego czarnych oczach.

Hermiona obudziła się z krzykiem, zaciskając drżące dłonie na prześcieradle. Jej ruda przyjaciółka nadal smacznie spała, wtulona w zwiniętą kołdrę. No tak, była dopiero szósta rano. Wzięła kilka głębokich wdechów, nie mogąc wymazać z pamięci tajemniczej postaci i powolnym krokiem skierowała się w stronę niewielkiej łazienki. Po drodze ciągle powtarzała sobie w myślach, że to był tylko sen, przecież miewała koszmary od miesięcy, powinna już do nich przywyknąć.

Gdyby to było takie łatwe — pomyślała smętnie, otwierając małe drzwiczki. Wiedziała, że już nie zaśnie, więc odkręciła ciepłą wodę, szykując sobie kąpiel. Gdy spojrzała w lustro, od razu zauważyła stres i zmęczenie, jakie odbijało się na jej twarzy. Nienaturalnie blada cera, spadek wagi, worki pod oczami... To wszystko ukazywało piętno, jakie pozostawiła na niej wojna. Zamknęła powieki, przypominając sobie najcięższe miesiące w jej życiu, które powracały każdej nocy w postaci snów i niechcianych wspomnień. Nie była tak silna jak Harry czy Ron, nie potrafiła rozmawiać o niektórych rzeczach.

Nagle usłyszała jakiś huk, hałasy i podniesiony głos Kingsleya.

— Za pół godziny zebranie Zakonu Feniksa!

-----------------------------------------------------------------------------

Wstyd mi, że musieliście tyle czekać, na dodatek na tak krótki tekst :/ Obiecuję, że nie będzie takich dużo.

Nienawidzę wstępnych rozdziałów, strasznie mnie męczą, dlatego mogłam pisać nieco ,,sztywnie". Mam nadzieję, że nie jest najgorzej ;)
Nowy (i dłuższy) rozdział powinien pojawić się szybciej niż ten :)
Śmiało piszcie w komentarzach, jeśli znajdziecie jakieś błędy :D
O, dodam tylko, że wyjątkowo drętwo wyszła mi część z Hermioną. No niestety, muszę się na nowo wczuć w jej postać, a to nigdy nie przychodziło mi z łatwością. Poćwiczę trochę i będzie dobrze.
 Tym razem bez bety, bo chciałam się sprawdzić ^_^